Bijdorp

De hofstede Bijdorp was in de 16de eeuw eigendom van ridder Jacob Oem van Wijngaarden. In 1634 werd de Leidenaar, Gerard Meerman Fransz eigenaar. Hij transformeerde het goed tot een buitenplaats. De buitenplaats was aangepast aan de toen heersende smaak, onder meer door de aanleg van een baroktuin in formele stijl. Hekpijlers met schildhoudende vazen en het smeedijzeren hekwerk met initialen markeert nog steeds de toenmalige entree. Van de twee in de middenas van het landhuis geplaatste speelhuizen heeft die aan de Heerweg tot in de jaren 1960 bestaan. De andere stond langs de Vliet. Tot 1863 bleef het huist in de familie Van der Hoeven. Zij lieten het huis verbouwen in neoclassicistische trant en een park aanleggen in landschapsstijl. Het bos met de waterpartij aan de straatzijde is hiervan een restant. In 1869 bouwde Johan Franciscus Farensbach de nog bestaande stookkas. Farensbach overleed in 1875 te Lourdes, waar hij genezing had gezocht. De buitenplaats kwam in handen van de Congregatie van de heilige Catharina van Siena onder voorwaarden dat, ter nagedachtenis aan Fahrensbach, het te vestigen instituut Lourdes zou worden genoemd en dat de ‘oude zaal’, ook wel ‘Fahrensbachkamer’ genoemd, gehandhaafd bleef. Hierdoor is een deel van het in oorsprong 17de-eeuwse huis bewaard gebleven. In 1879 werd Bijdorp het Rooms Katholieke Instituut Onze Lieve Vrouw van Lourdes gevestigd. Er werd een noviciaat gebouwd en in 1895 kwam de neogotische kapel gereed. Ten behoeve van de onderwijsfunctie, die het klooster tot 1984 heeft behouden, werd er in 1938 een schoolvleugel bijgebouwd. Tot op heden wordt Bijdorp gebruikt als tehuis voor bejaarde nonnen. In 1995 heeft een ingrijpende renovatie plaatsgevonden.