Leeuwenbergh of Dorrepaal

Leeuwenbergh werd al in de 17de eeuw genoemd. Op de kaart van het hoogheemraadschap van Delfland door N. Cruquius uit 1712 is het buiten met zijn formele aanleg goed te onderscheiden. De kaart van Van der Noordaa (1839) geeft een heel ander beeld. Uit de aanwezigheid van een slingerende waterpartij en bosschages blijkt dat ook op dit buiten de landschapsstijl in zwang was geraakt. Het huis, enkele bijgebouwen en moestuinen zijn goed te zien. Het huidige Leeuwenbergh beslaat ongeveer de helft van het oorspronkelijke terrein. De slingerende waterpartij is er nog altijd, evenals twee oude, waarschijnlijk 18de-eeuwse tuinmuren. Deze muren kunnen destijds een onderdeel zijn geweest van de eerdere formele aanleg. Hoewel niet is uitgesloten dat het huis een oudere kern heeft, zullen huidige uiterlijk en interieur niet ouder zijn dan einde 19de eeuw. Het gebouw telt nu drie bouwlagen, waarvan de bovenste kort na 1925 gereed kwam. Toen namelijk vestigde Emalia Dorrepaal een herstellingsoord op Leeuwenbergh, waarvoor meer ruimte nodig was.